دو دلیل کلیدی وجود دارد که چین، روســیه و ایالات متحده مدتهاســت برای کنترل بخش گاز عراق تلاش میکنند: پتانسیل بالا و اهمیت ژئوپلیتیکی آن. اعطــای قرارداد ساخت، مالکیت، بهره برداری و انتقال به یکی از شرکت های تابعه شرکت چینی پتروچاینا برای توسعه میدان گازی خشکی نهر بن عمر، نشان واضحی از چگونگی این رقابت است. پتروچاینا برای توسعه میدان گازی نهر بن عمر، به دنبال تصاحب سهامExxonMobilایالات متحده، در نقش اپراتــور اصلی این مدیان عظیم درغرب قرنه ،1قرارداد منعقد کرد. برای چین، نه تنها بخش گاز عراق، بلکه بخش نفت بالقوه آن نیز عظیم و با اهمیت است به این کشور اجازه می دهد تا از قراردادهای به دست آمده در میادین گازی عراق برای حضور گسترده تر در سراسر میادین نفتی نیز استفاده کند. دلیل این امر آن است که حدود70درصد از ذخایر گازی عراق با میادین نفتی «مرتبط» است و اکثر این میادین در جنوب شرقی عراق، در داخل و اطراف مرکز نفتی اصلی آن (بصره) قرار دارند. تلاش های چین برای متقاعد نمودن عراق به امضای «توافقنامه جامع عراق و چین» ، تا حد زیادی در جهت تضمین کنترل بر این مناطق جنوبی و میادین نفتی مرتبط با گاز آن ها بوده است. این امر پس از آن انجام شد که روسیه، متحد اصلی ژئوپلیتیکی چین، در اواخر سال  2017کنترل کل بخش نفت کردســتان و تا حدود زیادی، بخــش گاز غیرمرتبط آن را به دست آورد. به سختی می توان نظر قطعی داد که چه مقدار گاز در سراسر عراق وجود دارد، زیرا بسیاری از ذخایر نفتی بالقوه این کشور، کشف نشده باقی مانده اســت. به طور رسمی، عراق حدود145 میلیارد بشکه ذخایر اثبات-شده نفت خام دارد که حدود8درصد کل ذخایر نفت خام جهان اســت. اما همزمان با اعلام این ارقام رسمی، وزارت نفت اعلام کرد که منابع کشــف نشده کشور حدود215میلیارد بشکه است.