خلاصه مدیریتی
تولید ناخالص داخلی جهانی در دوره 2021 تا 2045 بطور متوسط 3 درصد در سال افزایش می یابد. به طور متوسط در این دوره پویایی رشد اقتصادی میان مدت تحت تأثیر پیامد همه گیری کووید-19، روند تورمی در ارتباط با انقباض مالی، و پیامدهای درگیری روسیه و اوکراین خواهد بود. رشد اقتصاد جهان تا حد زیادی توسط کشورهای غیر OECD هدایت می شود. انتظار می‌رود این کشورها 3.8 درصد در سال رشد کنند. در کشورهای OECD، رشد اقتصادی به طور متوسط 1.7 درصد در سال برای دوره 2021-2045 پیش بینی می شود.
اندازه اقتصاد جهانی در سال 2045 دو برابر سال 2021 خواهد بود
بر اساس شاخص برابری قدرت خرید (PPP) در سال 2017، پیش‌بینی می‌شود که تولید ناخالص داخلی جهانی از حدود 133 تریلیون دلار در سال 2021 به تقریباً 270 تریلیون دلار در سال 2045 افزایش یابد. چین و هند به تنهایی 37 درصد از تولید ناخالص داخلی جهانی را در سال 2045 تشکیل خواهند داد، در حالی که سهم OECD اندکی کمتر از 34 درصد خواهد بود. پیش بینی می شود کشورهای OECD آمریکا همچنان با بالاترین تولید ناخالص داخلی سرانه باقی بمانند و پس از آن OECD اروپا و OECD آسیا و اقیانوسیه قرار دارند. گروه منطقه‌ای خاورمیانه و آفریقا (به استثنای کشورهای عضو اوپک) همچنان پایین‌ترین تولید ناخالص داخلی سرانه را خواهند داشت و انتظار می‌رود این منطقه تنها منطقه‌ای باشد که میانگین درآمد آن کمتر از 10000 دلار (PPP 2017) در سال 2045 باشد.
در زمان عدم قطعیت بالا، تمرکز سیاست ها به سمت امنیت انرژی تغییر می کند
در COP26 (پیمان آب و هوای گلاسکو) نیاز به افزایش اقدامات در سراسر جهان در زمینه کاهش تغییرات آب و هوا و افزایش همکاری تاکید شد. با این حال، در شرایط ژئوپلیتیک فعلی، علاوه بر نیاز مبرم به افزایش جاه‌طلبی‌های اقلیمی، کشورها به طور فزاینده‌ای بر مسائل امنیت انرژی متمرکز شده‌اند. در حال حاضر توجه بیشتری به سه‌گانه پایداری انرژی، یعنی مقرون به صرفه بودن، امنیت انرژی و کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای وجود دارد که در بسیاری از کشورها به طور عمومی نیاز به رویکردهای فراگیر و انعطاف‌پذیر، از جمله از طریق سرمایه‌گذاری بیشتر در پروژه‌های نفت و گاز در آینده را تشخیص می‌دهند.
فناوری همچنان نقش حیاتی در شکل‌دهی به ترکیب انرژی آینده خواهد داشت. چشم انداز جهانی نفت (WOO)، تکامل مداوم فناوری را فرض می‌کند، که همچنان نقش مهمی در شکل‌دهی ترکیب انرژی آینده خواهد داشت. با وجود پیشرفت سریع در نفوذ وسایل نقلیه برقی (EVs)، انتظار می رود موتورهای احتراق داخلی (ICEs) با بهبود مستمر بهره وری سوخت، فناوری غالب برای هر دو بخش حمل و نقل جاده ای مسافری و تجاری باقی بماند. به همین ترتیب، موتورهای هواپیماهای معمولی، فناوری پیشرو در بخش حمل و نقل هوایی باقی خواهند ماند. صنعت حمل و نقل دریایی به سمت استفاده از گاز طبیعی مایع (LNG) متمایل شده است، که تکمیل کننده سقف سال 2020 این بخش در میزان گوگرد سوخت و جاه طلبی صنعت برای کاهش 50 درصدی انتشار گازهای گلخانه ای تا سال 2050 است. تقاضای گاز نیز به شدت افزایش یافته و سهم آن در تولید برق در دهه‌های اخیر (در حالی که نفوذ انرژی‌های تجدیدپذیر در تولید برق، با تأکید بر باد و خورشید) در طول دوره پیش‌بینی افزایش خواهد یافت و به طور فزاینده‌ای جایگزین زغال‌سنگ خواهد شد. همچنین هیدروژن به طور گسترده ای به عنوان یک حامل انرژی مهم برای آینده شناخته شده است.
رشد تقاضای انرژی اولیه عمدتاً توسط کشورهای غیر OECD هدایت می شود
انتظار می رود تقاضای جهانی انرژی اولیه از 286 میلیون بشکه معادل نفت در روز در سال 2021 به 351 بشکه در روز در سال 2045 افزایش یابد که افزایش 23 درصدی را نشان می دهد. محرک های تقاضای جهانی انرژی منحصراً کشورهای غیر OECD هستند که در دوره چشم انداز 69 میلیون بشکه معادل نفت در روز افزایش یافته است. هند به تنهایی 28 درصد از این گسترش را به خود اختصاص داده است. با حمایت قوی از سیاست و کاهش هزینه‌های بلندمدت، سایر انرژی‌های تجدیدپذیر (عمدتاً بادی و خورشیدی) سریع‌ترین و بزرگ‌ترین دسته در حال رشد در ترکیب انرژی هستند و 31 میلیون بشکه معادل نفت در روز در دوره چشم‌انداز اضافه می‌کنند. پیش بینی می شود گاز طبیعی 19 میلیون بشکه معادل نفت در روز افزایش یابد و پس از آن نفت با کمی بیش از 12 میلیون بشکه معادل نفت در روز افزایش یابد.
انتظار می رود نفت به عنوان سوخت شماره یک در ترکیب انرژی اولیه جهانی باقی بماند. پیش بینی می شود تقاضا برای نفت به عنوان سوخت اولیه از 88 میلیون بشکه معادل نفت در روز در سال 2021 به 101 میلیون بشکه معادل نفت در روز در سال 2045 افزایش یابد، با کاهش سهم آن در ترکیب انرژی از 31 درصد به کمتر از 29 درصد. علیرغم کاهش رشد تقاضای نفت، نفت قرار است بالاترین سهم را در ترکیب انرژی جهانی در کل دوره پیش بینی حفظ کند. انتظار می‌رود که مجموع سهم بازار نفت و گاز در ترکیب انرژی اولیه جهانی تا سال 2045 بالای 50 درصد باقی بماند.

فقر انرژی در طول دوره پیش‌بینی، با شکاف گسترده بین کشورهای توسعه‌یافته و در حال توسعه، یک موضوع مهم باقی می‌ماند
تا سال 2020، حدود 733 میلیون نفر بدون دسترسی به برق بوده اند و تقریباً 80 درصد از این افراد در آفریقا هستند. علاوه بر این، حدود 2.4 میلیارد نفر هنوز در سال 2020 به راه حل های آشپزی تمیز دسترسی نداشتند که یک سوم جمعیت جهان را تشکیل می دهد. این پیشرفت نسبت به رقم سه میلیارد در سال 2010 است، با بهبود در اقتصادهای آسیایی که از حدود 2.1 میلیارد در سال 2010 به 1.3 میلیارد در سال 2020 کاهش یافته است. با این حال، این وخامت در جنوب صحرای آفریقا که در آن بیش از 920 میلیون نفر به سوخت های آشپزی تمیز دسترسی نداشتند، در مقایسه با حدود 750 میلیون نفر در سال 2010، پنهان می شود. علیرغم افزایش رشد تقاضای انرژی در طول دوره پیش بینی شده، مصرف سرانه در کشورهای غیر OECD در سال 2045 بسیار کمتر از کشورهای OECD باقی خواهد ماند. این امر به ویژه برای مناطقی مانند جنوب صحرای آفریقا و هند صادق است.
تقاضای میان مدت نفت به طور پیوسته رشد می کند و تا سال 2027 به 107 میلیون بشکه در روز می رسد
پیش‌بینی می‌شود تقاضای جهانی نفت در سال 2027 به 107 میلیون بشکه در روز برسد که نشان ‌دهنده افزایش شدید 10 میلیون بشکه در روز در مقایسه با سال 2021 است. بیشتر این افزایش در منطقه غیر OECD تحقق خواهد یافت. 8.6 میلیون بشکه در روز از رشد میان مدت. با این حال، از این میزان، بیش از 5 میلیون بشکه در روز در دوره منتهی به سال 2024 محقق خواهد شد. انتظار می رود تقاضای نفت OECD تا سال 2027 با افزایش 2.4 میلیون بشکه در روز در دوره تا سال 2024 شاهد افزایش 1.4 میلیون بشکه در روز باشد. با کاهش 1 میلیون بشکه در روز در بقیه دوره میان مدت جبران شد.
در بلندمدت، تقاضای جهانی نفت 13 میلیون بشکه در روز افزایش می‌یابد و به 110 میلیون بشکه در روز افزایش می‌یابد، تقاضای نفت OECD پس از سال 2024 در مسیر نزولی قرار دارد و تا پایان دوره پیش‌بینی به 34 میلیون بشکه در روز کاهش می‌یابد. این نشان دهنده کاهش کلی تقاضا تقریباً 11 میلیون بشکه در روز بین سال‌های 2021 و 2045 است. در مقابل، انتظار می رود تقاضای بلندمدت غیر OECD به دلیل رشد طبقه متوسط، رشد بالای جمعیت و پتانسیل رشد اقتصادی قوی تر، 24 میلیون بشکه در روز افزایش یابد. در نتیجه، پیش‌بینی می‌شود تقاضای جهانی نفت 12.9 میلیون بشکه در روز افزایش یابد و در سال 2045 به 109.8 میلیون بشکه در روز افزایش یابد. رشد کلی در طول دوره پیش بینی کند می شود، بدون افزایش تقریباً پس از سال 2035، که نشان دهنده دوره نسبتاً طولانی کاهش تقاضای نفت در سطح جهانی است. این امر توسط سیاست‌های انرژی و پیشرفت‌های فناوری هدایت می‌شود که هر دو نقش فزاینده‌ای در تنوع بخشیدن به ترکیب انرژی آینده دارند.
رشد تقاضای بلندمدت به طور فزاینده ای از هند، آفریقا و سایر آسیا می شود
چشم انداز تقاضای غیر OECD با رشد تقاضا مشخص می شود. در سال‌های اولیه دوره پیش‌بینی، این رشد توسط چین انجام خواهد شد. در دوره بعدی، هند با کاهش قابل توجه رشد تقاضا در چین و حتی تبدیل به کاهش حاشیه ای طی پنج سال آخر دوره پیش بینی شده، نقش اصلی را ایفا خواهد کرد. علاوه بر هند، رشد نسبتاً قوی در این دوره برای آفریقا و سایر کشورهای آسیایی نیز پیش بینی شده است، جایی که پیشرفت اقتصادی، شهرنشینی، صنعتی شدن و گسترش ناوگان وسایل نقلیه سریع ترین در بین تمام مناطق خواهد بود. این منجر به افزایش تقاضای حدود 1.4 میلیون بشکه در روز، 0.8 میلیون بشکه در روز و 0.7 میلیون بشکه در روز به ترتیب برای هند، آفریقا و سایر آسیاها طی دوره 2040-2045 خواهد شد. حتی تا سال 2045، تقاضای نفت همچنان با نرخی بیش از 2 درصد در سال در هند و آفریقا و 1 درصد در سال در سایر آسیا رشد خواهد کرد.
بخش‌های حمل‌ونقل هوایی،  جاده‌ای و پتروشیمی از عوامل اصلی افزایش تقاضای نفت در آینده خواهند بود
بخش‌های حمل‌ونقل هوایی، جاده‌ای و پتروشیمی بین سال‌های 2021 تا 2045 تقاضای نفت را حدود 4 میلیون بشکه در روز افزایش خواهند داد. بیشترین افزایش تقاضا بین سال‌های 2021 تا 2045 ، مربوط به بخش حمل‌ونقل هوایی است. با در نظر گرفتن سال 2021 به عنوان مبنایی برای مقایسه، با این حال، بیش از 1 میلیون بشکه در روز از این افزایش فقط برای رسیدن به سطوح قبل از همه گیری مورد نیاز است، که احتمالاً قبل از سال 2024 محقق نخواهد شد. پیش‌بینی می‌شود که کل ناوگان وسایل نقلیه تا سال ۲۰۴۵ به ۲.۵ میلیارد برسد که نسبت به سال ۲۰۲۱ تقریباً ۱ میلیارد افزایش می‌یابد. ناوگان خودروهای برقی تا سال 2045 به 540 میلیون خودرو نزدیک می شود که بیش از 22 درصد از ناوگان جهانی را تشکیل می دهد. رشد کلی تقاضا در بخش پتروشیمی 3.7 میلیون بشکه در روز پیش بینی می شود. اکثریت قریب به اتفاق این رشد از کشورهای آسیایی و خاورمیانه حاصل حاصل خواهد شد. رشد جزئی برای آمریکای لاتین، آفریقا و روسیه نیز پیش بینی شده است. در همین حال، علیرغم رشد موقتی در دهه جاری، مصرف نفت OECD برای پتروشیمی ها در پایان دوره پیش بینی کمتر از سال 2021 خواهد بود.

تقاضای افزایشی آینده تقریباً به طور مساوی بین فرآوردههای سبک و میان نقطیرهای متوسط تقسیم می شود
با توجه به تحولات پیش‌بینی‌شده در سطح بخشی، تقاضای افزایشی تقریباً به طور مساوی بین فرآوردههای سبک و میان نقطیرهای متوسط تقسیم می‌شود و عملاً هیچ رشدی برای فرآوردههای سنگین پالایشی پیش‌بینی نمی‌شود. انتظار می رود رشد عمده تقاضا در دوره پیش بینی برای سوخت جت / نفت سفید (+ 3.8 میلیون بشکه در روز)، به دنبال آن اتان / گاز مایع (+ 2.6 میلیون بشکه در روز)، گازوئیل (+ 2.4 میلیون بشکه در روز)، نفتا ( +2 میلیون بشکه در روز) و بنزین (+1.9 میلیون بشکه در روز).
عرضه مایعات غیراوپک 
عرضه مایعات غیراوپک به رشد خود پس از همه گیری ادامه خواهد داد. پیش‌بینی می‌شود که از 63.6 میلیون بشکه در روز در سال 2021 به 71.4 میلیون بشکه در روز در سال 2027، با فرض بهبود تقاضای قوی و بر اساس عوامل بنیادی حمایتی، رشد کند. ایالات متحده با تأمین 3.9 میلیون بشکه در روز یا 50 درصد از تولید افزایشی، منبع اصلی رشد میان مدت عرضه مایعات غیراوپک باقی خواهد ماند. سایر منابع عمده میان مدت رشد عرضه غیراوپک عبارتند از: برزیل (+1.2 میلیون بشکه در روز)، گویان (+0.8 میلیون بشکه در روز)، کانادا (+0.5 میلیون بشکه در روز) و نروژ (+0.4 میلیون بشکه در روز). در مقابل، تنش های ژئوپلیتیکی مرتبط با درگیری روسیه و اوکراین منجر به کاهش 0.7 میلیون بشکه در روز عرضه مایعات روسیه در میان مدت خواهد شد. در بلندمدت، مجموع عرضه مایعات غیراوپک از اوایل دهه 2030 مجدداً کاهش می‌یابد و به میانگین 5/67 میلیون بشکه در روز در سال 2045 می‌رسد، البته هنوز 9/3 میلیون بشکه در روز نسبت به سال 2021 افزایش می‌یابد. پس از آن، رشد عرضه در گویان، کانادا، قزاقستان، برزیل و قطر ادامه دارد، اما برای جبران کاهش غیراوپک در جاهای دیگر کافی نیست. 
سهم مایعات غیر نفت خام از عرضه جهانی افزایش می یابد
رشد عرضه مایعات غیرنفت خام کاهش طولانی مدت نفت خام را جبران می کند. علاوه بر مایعات گاز طبیعی (NGL)، سوخت های زیستی و سایر مایعات، از جمله ماسه های نفتی کانادا، و به تدریج، سوخت مصنوعی نیز منابع مهم جدید هستند. اینها به طور فزاینده ای توسط سیاست های انرژی، دستورات و پیشرفت های فناوری پشتیبانی می شوند.
حجم مایعات اوپک تا سال 2045 به 42.4 میلیون بشکه در روز افزایش می یابد که 39 درصد از سهم بازار را به خود اختصاص می دهد
 پیش بینی می شود مایعات اوپک از 31.6 میلیون بشکه در روز در سال 2021 به حدود 36 میلیون بشکه در روز در سال 2022 افزایش یابد و در میان مدت در این سطح ثابت بماند. پس از رسیدن به اوج عرضه غیراوپک در حدود سال 2030، قرار است مایعات اوپک دوباره افزایش یابد و تا سال 2045 به 42.4 میلیون بشکه در روز برسد. بنابراین، پیش بینی می شود که سهم اوپک از عرضه جهانی مایعات از 33 درصد در سال 2021 به 39 درصد در سال 2045 افزایش یابد.
عدم قطعیت در چشم انداز عرضه همچنان بالاست
خطرات چشم‌انداز اقتصادی، تورم بالا، اهداف سیاست انرژی در مواجهه با چالش‌های امنیت انرژی، و سؤالات مربوط به کمبود محسوس در سرمایه‌گذاری بالادستی، همراه با عدم قطعیت‌های ژئوپلیتیکی جدید و پایدار، به این معنی است که خطرات قابل توجهی در مورد چشم‌انداز بلندمدت عرضه مایعات باقی می‌ماند.
چالش جهانی برای برآوردن نیازهای سرمایه گذاری مربوط به نفت به میزان 12.1 تریلیون دلار تا سال 2045
نیازهای سرمایه گذاری تجمعی مرتبط با نفت در کل دوره 2022-2045 در حدود 12.1 تریلیون دلار پیش بینی شده است. این مقدار کمی بالاتر از حجم ارزیابی‌شده در چشم‌انداز جهانی نفت 2021 است. نیازهای بالادستی 9.5 تریلیون دلار است، در حالی که نیازهای پایین دستی و میان دستی به ترتیب 1.6 و 1 تریلیون دلار است.
افزایش ظرفیت میان مدت پالایشگاهی قوی که تا حدی با تعطیلی های مورد انتظار جبران می شود
در میان مدت انتظار می رود حدود 7.3 میلیون بشکه در روز به ظرفیت پالایش اضافه شود که بیشتر آن در آسیا-اقیانوسیه، خاورمیانه و آفریقا اضافه خواهد شد. افزایش ظرفیت پالایشی در سایر مناطق جزئی است و عمدتاً به توسعه پالایشگاه های موجود محدود می شود. آسیا و اقیانوسیه حدود 3.6 میلیون بشکه در روز ظرفیت پالایشی در میان مدت اضافه خواهند کرد که تقریباً نیمی از کل ظرفیت اضافه شده به سال 2027 است. خاورمیانه و آفریقا نیز قرار است ظرفیت پالایش خود را به ترتیب 1.6 و 1.2 بشکه در روز افزایش دهند. در عین حال، حدود 2.6 میلیون بشکه در روز از ظرفیت پالایش که پیش بینی می شود عمدتاً در کشورهای توسعه یافته هستند، تعطیل شود. 

رشد شدید تقاضا منجر به انقباض میان مدت پایین دستی می شود
ترازهای پیش‌بینی‌شده بازار پایین‌دستی حاکی از انقباض بازار پایین‌دستی در کوتاه‌مدت و میان‌مدت، نسبت به سال 2021 است. برآورد می‌شود که کسری مورد انتظار ظرفیت پالایشی بالقوه نسبت به ظرفیت پالایشی مورد نیاز در حدود 2.7 میلیون بشکه در روز در سال‌های 2023 و 2024 به اوج خود برسد. به دلیل کاهش رشد تقاضا و افزایش مستمر ظرفیت، این کسری در سال 2027 به حدود 1.4 میلیون بشکه در روز کاهش می یابد.
نیازهای بلندمدت قابل توجه ظرفیت پالایش 
در بلندمدت، افزایش ظرفیت جهانی پالایش 15.5 میلیون بشکه در روز پیش بینی می شود. تقریباً 90 درصد موارد اضافه شده در آسیا و اقیانوسیه، خاورمیانه و آفریقا قرار دارند. افزایش ظرفیت ثانویه بلندمدت در حدود 15.8 میلیون بشکه در روز برای ظرفیت های گوگرد زدایی، 8 میلیون بشکه در روز برای ظرفیت های تبدیل و 5.7 میلیون بشکه در روز برای واحدهای اکتان برآورد شده است.
درجه بالایی از عدم اطمینان مربوط به واردات اروپا و صادرات روسیه از نفت خام و میعانات
پس از آغاز درگیری روسیه و اوکراین، چندین منطقه از جمله اتحادیه اروپا ، بریتانیا ، ایالات متحده آمریکا و کانادا واردات نفت و فرآورده از روسیه را ممنوع کردند. این چشم انداز فرض می کند که اروپا به واردات برخی از نفت خام روسیه در میان مدت و بلندمدت ادامه خواهد داد. با این حال، این چشم انداز پیامدهای بالقوه و پایدار تحریم نفتی را تشخیص می دهد، به این معنی که جریان از روسیه به اتحادیه اروپا احتمالاً در مقایسه با سال 2021 به میزان قابل توجهی کمتر خواهد بود.
تجارت جهانی میان مدت نفت خام و میعانات گازی به میزان قابل توجهی افزایش می یابد و پس از آن افزایش تدریجی خواهد داشت
انتظار می رود کل تجارت نفت خام و میعانات گازی از 33.9 میلیون بشکه در روز در سال 2021 به تقریباً 40.5 میلیون بشکه در روز تا سال 2045 افزایش یابد. خاورمیانه تا کنون مهمترین صادرکننده نفت خام و میعانات گازی در طول دوره باقی مانده است. مطابق با افزایش تقاضا برای مایعات اوپک، پیش‌بینی می‌شود که صادرات خود را از 15.7 میلیون بشکه در روز در سال 2021 به 22.7 میلیون بشکه در روز در سال 2045 افزایش دهد یا بیش از 56 درصد از کل تجارت نفت. صادرات آمریکای لاتین به شدت رشد خواهد کرد و در سال 2045 به 5.7 میلیون بشکه در روز می رسد، در حالی که این رقم در سال 2021 3.4 میلیون بشکه در روز بود. مطابق با روند عرضه، صادرات ایالات متحده و کانادا در سال 2025 با 4.7 میلیون بشکه در روز به اوج خود می رسد و به دنبال آن کاهش تدریجی به 2.3 میلیون بشکه در روز در سال 2045 خواهد رسید.
جریان نفت خام و میعانات گازی به آسیا و اقیانوسیه به شدت افزایش می‌یابد که بر اساس رشد تقاضای قوی و کاهش عرضه داخلی است
کل واردات از 22.5 میلیون بشکه در روز در سال 2021 به بیش از 30 میلیون بشکه در روز در سال 2045 افزایش یافته است. خاورمیانه مهم ترین تامین کننده باقی مانده است و سهم خود را در کل واردات آسیا و اقیانوسیه از حدود 60 درصد در سال 2021 به 65 درصد در سال 2045 افزایش می دهد. همچنین پیش بینی می شود که مناطقی از جمله آمریکای لاتین، روسیه و خزر و ایالات متحده و کانادا، محموله ها به آسیا-اقیانوسیه را در میان مدت و/یا بلندمدت افزایش دهند.
سناریوهای جایگزین، مسیرهای انرژی را ارزیابی می کنند
اقتصاد جهانی و سیستم انرژی در مقطع حساسی قرار دارند که با عدم اطمینان زیاد مشخص می شود. در حال حاضر از کشورها و اعضای کنوانسیون UNFCCC خواسته شده است تا با تسریع اقدامات در مقیاسی بی سابقه در تمام بخش های کلیدی، از جمله انرژی، حمل و نقل، ساختمان ها و صنعت، به طور جمعی به کاهش انتشار گازهای گلخانه ای دست یابند. در عین حال، نیازهای مبرمی برای کاهش فقر انرژی و بهبود دسترسی به انرژی و شرایط زندگی برای مردم در بسیاری از کشورهای در حال توسعه وجود دارد. برای مدل‌سازی این چالش‌ها، سناریوهای جایگزین توسعه یافتند. این سناریوها نشان می‌دهند که جایگزین‌هایی برای مسیرهای کاهش جریان اصلی با تمرکز بر انرژی‌های تجدیدپذیر وجود دارد. مهمتر از همه، مسیرهای مختلف پیامدهای اجتماعی-اقتصادی متفاوتی برای اقتصادهای مختلف دارند، به طوری که برخی از مسیرها احتمالاً بر کشورهای در حال توسعه صادرکننده انرژی تأثیر ناعادلانه ای دارند.
مشارکت و همکاری برای سرمایه گذاری در فناوری و نوآوری مورد نیاز است که می تواند یک گذار فراگیر و عادلانه را فراهم کند
نقش حیاتی نفت و گاز در تامین تقاضای انرژی در آینده و دستیابی به ریشه‌کنی فقر انرژی باید در هنگام توسعه برنامه‌های سرمایه‌گذاری و مجموعه‌های انرژی که منجر به آینده‌ای با انتشار کم می‌شوند در نظر گرفته شود. هر گونه تأثیر نامطلوب برای اقتصاد و جوامع کشورهای در حال توسعه صادرکننده انرژی باید در چارچوب عدالت و توسعه پایدار مورد توجه قرار گیرد. از این نظر، در میان اختلالات کنونی مربوط به همه‌گیری و ژئوپلیتیک، جهان حرکت خود را برای دستیابی به اهداف توسعه پایدار ، به ویژه در زمینه ریشه‌کنی فقر انرژی از دست می‌دهد. همکاری بین المللی و مالی ابزارهای اساسی برای دستیابی به پیشرفت در توسعه پایدار ، از جمله دسترسی جهانی به انرژی، و تضمین گذار عادلانه و فراگیر انرژی است.